Sometimes an education isn’t by the book.
คือคำโปรยสวยๆ บนใบปิดหนังเรื่องนี้ และ An Education ก็ไม่ได้มีดีเพียงแค่คำโปรยเท่านั้น หนังยังยอดเยี่ยมไล่เรียงมาตั้งแต่ บทภาพยนตร์, การกำกับ และโดยเฉพาะอย่างยิ่งการแสดงของเหล่านักแสดงแทบทุกคนในเรื่อง ซึ่งแน่นอนว่าที่ต้องนับว่าเป็นจุดศูนย์กลางของเรื่องอย่างแท้จริงอย่างสาวน้อย Carey Mulligan ที่น่าจะเป็นคนที่คู่ควรมากกว่าใคร ในการเป็นเจ้าของออสการ์นำหญิงยอดเยี่ยมประจำปี 2009 ไปครอง
เรื่องราวเล่าถึงชีวิต Jenny (Carey Mulligan) เด็กสาวไฮสคูล วัยย่าง 17 ที่ทั้งฉลาด และหน้าตาน่ารัก เพียงแต่อาจจะถูกกดดันอยู่บ้าง จาก Jack (Alfred Molina) พ่อผู้เข้มงวด และฝากความหวังไว้กับลูกสาวเต็มที่ ในการจะเข้าเรียนต่อในมหาวิทยาลัยอ๊อกฟอร์ด
ทว่าวันหนึ่งเมื่อ David (Peter Sarsgaard) ก้าวเข้ามาในชีวิตของ Jenny ความสุภาพของเขาสามารพซื้อความไว้เนื้อเชื่อใจจาก Jack และ Marjorie (Cara Seymour) แม่ของ Jenny ได้อย่างอยู่หมัด จนเขาสามารถพาเธอไปไหนมาไหนได้อย่างสะดวก ซึ่งเหล่านั้นล้วนเป็นความใฝ่ฝันของเธอทั้งสิ้น ได้แก่การเสพงานศิลปะของฝรั่งเศสที่เธอหลงใหล ทั้งหนัง ดนตรี และแม้แต่การได้เดินทางไปใช้ชีวิตที่ปารีส จนความคิดที่จะเข้าเรียนต่อระดับมหาวิทยาลัยของเธอแทบจะเป็นอะไรที่เธอไม่ใส่ใจอีกต่อไป แม้จะเริ่มรู้สึกว่าการใช้ชีวิตของ David กับเพื่อนอีก 2 คนของเขาอย่าง Danny (Dominic Cooper) และ Helen (Rosamund Pike) จะมีอะไรแปลกๆ อยู่บ้างก็ตาม แต่นั่นก็ไม่สามารถเปลี่ยนใจเธอให้โอนอ่อนผ่อนตามคำทัดทานของอาจารย์สอนภาษาอังกฤษอย่าง Mrs. Stubbs (Olivia Williams) และครูใหญ่ (Emma Thompson) ได้ กระทั่ง David เองที่เป็นคนมอบบทเรียนสำคัญให้ชีวิตเธอ
ฉากโดดเด่นที่สุด 2 ฉาก น่าจะเป็นการประทะกันทางคารมและความคิดของเด็กสาวอย่าง Jenny กับอาจารย์สาวทั้ง 2 คนที่ว่ามาในช่วงกลางเรื่อง ซึ่งแน่นอนว่าเปิดโอกาสให้ Carey Mulligan ได้แสดงความสามารถออกมาได้อย่างเต็มที่ และน่าจะเป็นส่วนสำคัญให้เธอคว้ารางวัลยอดเยี่ยมประจำปี จากเวทีนักวิจารณ์ได้มากพอๆ กับ Meryl Streep จาก Julie & Julia เลยทีเดียว ทั้งนี้เธอยังฉายเสน่ห์อย่างเจิดจรัสยากหาใครทัดเทียม สมกับที่ถูกบรรดานักวิจารณ์ยกย่องให้เป็นเหมือน Audrey Hepburn คนใหม่
นักแสดงสมทบคนอื่นๆ ก็น่าชื่นชมไม่แพ้กัน ไล่ตั้งแต่ Alfred Molina ในบทพ่อ, Emma Thompson ในบทครูใหญ่ ที่ค่อนข้างใจแคบ เมื่อดูจากบทสรุปตอนท้ายๆ เรื่อง รวมถึง Peter Sarsgaard ในบท David ชายที่มีภรรยาอยู่แล้ว และ Sally Hawkins ผู้สวมบทภรรยาของเขา ซึ่งแม้จะปรากฎตัวเพียงแค่ฉากเดียว และเป็นเวลาแค่ไม่ถึงนาทีด้วยซ้ำ แต่ก็นับว่าส่งผลต่ออารมณ์ของเรื่องราว และช่วงเสริมอารมณ์ทางการแสดงของ Carey Mulligan ได้อย่างเปี่ยมประสิทธิภาพ
บทภาพยนตร์ของ Nick Hornby ก็นับเป็นอีกสิ่งหนึ่งที่ควรค่าแก่การชื่นชม เขาสามาารถวางเรื่องราวได้อย่างเป็นขั้นเป็นตอน และเต็มไปด้วยสถานการณ์ที่น่าเชื่อถือ กับพัฒนาการของตัวละครแต่ละตัวในแบบค่อยเป็นค่อยไป ซึ่งช่วยให้หนังดูน่าติดตาม และน่าเอาใจช่วยตัวละครได้อย่างหมดใจ นอกจากนี้ หนังยังสอนชีวิตเรื่องการเรียนรู้ได้อย่างกลมกลืนและคมคาย โดยไม่รู้สึกว่าถูกยัดเยี่ยดสารถสำคัญดังกล่าวเลยแม้แต่น้อย นับเป็นหนังอีกเรื่องหนึ่งที่น่าชื่นชมทั้งในแง่เจตนาและความตั้งใจอย่างไม่ต้องสงสัย
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น