จากเหตุการณ์จริงที่ถูกนำไปสร้างเป็นละครเวทีอันโด่งดัง และประสบความสำเร็จ สู่ภาพยนตร์ที่ดัดแปลงจากบทละครของตัวเอง โดย Peter Morgan มือเขียนบทที่เคยมีชื่อเข้าชิงออสการ์มาแล้วจาก The Queen และกำกับโดย Ron Howard ผู้กำกับรางวัลออสการ์จาก A Beautiful Mind และเมื่อก้าวมาอยู่บนจอเงิน ก็ให้ผลลัพธ์ที่ไม่ต่างกัน เมื่อหนังมีชื่อเข้าชิงรางวัลออสการ์ประจำปี 2008 ถึง 5 สาขา ซึ่งล้วนเป็นสาขาหลักทั้งสิ้น ตั้งแต่ ตัดต่อ, บทภาพยนตร์ดัดแปลง, นักแสดงนำชายโดย Frank Langella, ผู้กำกับ และรวมถึงภาพยนตร์ยอดเยี่ยมด้วย
เรื่องราวหลักโฟกัสไปที่เหตุการณ์การเผชิญหน้ากันของ 2 ตัวละครหลักตามชื่อเรื่อง David Frost (Michael Sheen) พิธีกรรายการทอล์คโชว์ชาวอังกฤษ ที่ต้องการสร้างชื่อให้ตัวเองประสบความสำเร็จในวงการทีวีอเมริกัน โดยการพยายามชักจูงให้ Richard Nixon (Frank Langella) อดีตประธานาธิบดีสหรัฐฯ ที่เพิ่งถูกบีบให้ออกจากตำแหน่งเนื่องจากคดีฉาวอย่างวอเตอร์เกท มาหมาดๆ ฝ่าย Frost ที่มีเพื่อนร่วมทีมวิจัยอย่าง James Reston, Jr. (Sam Rockwell), Bob Zelnick (Oliver Platt) และ John Birt (Matthew Macfadyen) รวมทั้งกำลังใจคนสำคัญอย่าง Caroline Cushing (Rebecca Hall) มีความพยายามอย่างยิ่งยวดที่จะนำตัวอดีต ปธน. มาร่วมรายการให้ได้ แม้จะได้รับการปฏิเสธจากเหล่าสปอนเซอร์มากมาย ด้วยไม่คิดว่าพิธีกรรายการทอล์คโชว์เบาสมองอย่างเขา จะสามารถรับมือกับการสัมภาษณ์บุคคลสำคัญทางการเมืองที่กำลังเป็นที่สนใจทั้งจากสื่อและประชาชนทั่วไปได้ ขณะที่ฝ่าย Nixon ซึ่งมี Jack Brennan (Kevin Bacon) ผู้ช่วยคนสำคัญเห็นว่านี่เป็นโอกาสดีที่จะได้เปิดปากพูดในสิ่งที่เขาอยากจะให้มีคนฟัง และไม่ต้องเกรงกลัวอิทธพลจากพิธีกรที่แลดูอ่อนหัดอย่าง Frost นอกจากนี้ พวกเขายังสามารถร้องขอค่าตอบแทนจากการไปออกรายการสัมภาษณ์ครั้งนี้มากกว่าครึ่งล้านดอลล่าร์ แลกกับข้อตกลงที่ไม่น่าจะเป็นพิษภัยต่อการตอบคำถามเกี่ยวกับคดีวอเตอร์เกทที่ Nixon ไม่อยากพูดถึง เพราะในข้อตกลงนั้นระบุว่า จะมีการพูดถึงคดีนี้เพียงแค่ไม่เกิน 15 % เท่านั้น
แต่อย่างที่คงจะเป็นที่รู้กันอยู่แล้ว ในหมู่ผู้ที่ติดตามประวัติศาสตร์การเมืองสหรัฐฯ หรือผู้ที่เคยดูละครเวทีเรื่องนี้มาก่อน ว่านอกจาก Nixon กับพวกจะคิดผิด จนนำไปสู่การถูกต้อนคำถามจาก Frost จนจำต้องยอมรับข้อเท็จจริงที่แม้แต่เหล่าอัยการ หรือสื่อต่างๆ ยังไม่สามารถเค้นออกมาจากปากเขาได้มาก่อน ซึ่งหนังสามารถนำเสนอออกมาได้อย่างน่าิติดตามตั้งแต่ต้นจนจบ และคงต้องยกความดีความชอบให้กับการกำกับชั้นดีของผู้กำกับ ที่สามารถสะกดอารมณ์คนดูให้ติดอยู่กับเรื่องเครียดๆ นี้ได้อย่างเหลือเชื่อ รวมทั้งการแสดงของนักแสดงในเรื่อง ที่ทำหน้าที่ได้อย่างน่าพอใจกันถ้วนหน้า โดยเฉพาะ 2 นักแสดงนำอย่าง Michael Sheen และโดยเฉพาะอย่างยิ่ง Frank Langella เขาสามารถสะท้อนบุคลิกตัวละครของบุคคลสำคัญในประวัติศาสตร์อย่าง Richard Nixon ออกมาได้อย่างถึงแก่น และแทบจะเกินความคาดหมาย เมื่อเขาสามารถทำให้คนดูรู้สึกเห็นอกเห็นใจเขาอย่างแทบไม่น่าเป็นไปได้ แม้ในช่วงสุดท้าย ตัวละครที่เคยแลดูร้ายกาจ และน่ารังเกียจในตอนแรก กลับกลายเป็นเพียงแค่ตาแก่ที่ไร้พิษสงคนหนึ่งเท่านั้น
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น